Skład:
topiramat (topiramatum)
Wskazania:
- monoterapia częściowych napadów padaczkowych, z wtórnym uogólnieniem lub bez oraz pierwotnie uogólnionych napadów kloniczno-tonicznych u pacjentów powyżej 6 roku życia,
- terapia uzupełniająca u pacjentów od 2 roku życia z częściowymi napadami padaczkowymi lub wtórnie uogólnionymi napadami padaczkowymi toniczno-klonicznymi oraz leczenie napadów padaczkowych wynikających z zespołu Lennoxa-Gastauta,
- przeciwdziałanie migrenie u dorosłych po dokładnym rozważeniu innych alternatywnych metod leczenia.
Działanie:
Preparat o działaniu przeciwpadaczkowym. Mechanizm działania przeciwpadaczkowego i w profilaktyce migreny nie został do końca wyjaśniony. W badaniach elektrofizjologicznych i biochemicznych w hodowli neuronów zidentyfikowano trzy właściwości mogące warunkować przeciwpadaczkowe działanie topiramatu. Topiramat jest inhibitorem niektórych izoenzymów anhydrazy węglanowej, lecz znacznie słabszym od acetazolamidu (nie jest to jednak istotny składnik aktywności przeciwpadaczkowej topiramatu). Topiramat antagonizuje działanie kwasu kainowego w zakresie aktywowania działania kwasu glutaminowego w obrębie receptora kwas kainowy/AMPA bez widocznego oddziaływania na aktywność NMDA na podtypie receptora NMDA. Dodatkowo topiramat zwiększa częstość, z jaką kwas y-aminomasłowy (GABA) pobudza receptory GABAA i zwiększa zdolność GABA do indukowania przepływu jonów chlorkowych do neuronów, co może wskazywać, że topiramat nasila blokujące działanie tego przekaźnika. Potencjały czynnościowe wielokrotnie powodowane przez podtrzymywaną depolaryzację neuronów były hamowane przez topiramat w sposób czasowo zależny, co wskazuje na hamowanie zależnych od napięcia kanałów sodowych.
Przeciwwskazania:
- nadwrażliwość na topiramat lub na którąkolwiek substancję pomocniczą
- zapobieganie migrenie u kobiet w ciąży oraz u kobiet w okresie rozrodczym, które nie stosują skutecznych metod antykoncepcyjnych
Dawkowanie Topamax:
Doustnie. Zaleca się dostosować indywidualne dawkowanie właściwe dla stanu klinicznego pacjenta. Leczenie należy rozpocząć od małej dawki, a następnie należy ją stopniowo zwiększać do osiągnięcia dawki skutecznej.